Friday, September 9, 2011

storm door devorah major



begrijpt de oceaan
het land dat zij gladstrijkt en verzacht

hecht zij waarde
aan de mineralen die zij onttrekt

aan schelpen die ze hamerde
beenderen die ze kauwde

hout dat ze zoog
ijzer dat ze zoutte

ziet de oceaan haar kleur
omgevormd vloeibaar kristal

als geschilderd door de zon
en bestoven door het slik

tot zij wordt
grijs en bruin

blauw en zilver
sprankelend groen schuim

terwijl zij groeit en krimpt
zonder meer te letten op

het lijden van mensen
dan het aanbieden van de gave van haar lied

dat neuriet in opmerkelijke tevredenheid
of huilt in diepe durende droefheid

voelt de oceaan de vorm
van elke berg die ze bevat

hoe sommigen van haar slanke torsos
met de zachtste wentelende stromingen

of door het slaan van menig storm
paden klieft en kanten rond

grotten uitlepelt en hoekjes maakt
waar het leven toevlucht vindt of vernietiging

plant de oceaan haar lessen
stilte zonder rust

licht in de duisternis
hoe zij het leven voedt

en hoe zij het eindigt
zonder meelij of berouw

devorah major

No comments:

Post a Comment