Emiel Willekens

An homage to poet Miel Willekens member of PEN and Free Mason. A poem by Rose Vandewalle from het volume of Poery Verwaaid,De Oostakkerse Cahiers. Uitgeverij Ampersand & Tilde, Antwerpen, 2006. Also in German and English.


*
altijd aan de voet van de steile trap
zal ik aarzelen
of ik hem tegemoet zal treden
of eerder op hem zal wachten

altijd zal het me bijblijven
hoe bij de moules marinières
met moeite verorberd
hij het snikken niet heeft verleerd

ook al vergist hij zich hierbij van schouder
en hoe hij met zijn liefde te koop loopt
er geen huis groot genoeg voor kan vinden
altijd zullen zijn tranen mij voorstaan

en hoe in de avondlijke straat
eindelijk van auto’s geklaard
ik hem thuis zal brengen
de motor afzetten

tussen tramsporen afscheid van hem nemen
alweer weifelend tussen u en gij
hem niettemin omarmen geroerd
met iets van bijna tederheid

altijd zal hij me uitwuiven wankel en
wapperend in zijn te wijd geworden kleren
het gevoel dat ik hem achterlaat
op een verlaten en winderig eiland

uit: Verwaaid,
*
zu jeder Zeit am Fuße der steilen Treppe
soll ich zögern
ob ich ihm entgegenkomme
oder doch auf ihn warte

jederzeit soll es in mir sein
wie er das Seemuschelgericht
gerade noch essen konnte
er das Seufzen nicht vergessen

so vertut er sich beim Weinen mit der Schulter
und wie er seine Liebe anpreist
kein Haus groß genug dafür
zu jeder Zeit sollen seinen Tränen mir vor Augen bleiben

und wie in der abendlichen Straße
die jetzt von Autos frei
soll ich ihn nach Hause bringen
den Motor ausmachen

zwischen den Straßenbahnschienen von ihm Abschied nehmen
immer wieder zweifelnd zwischen dem Sie und dem Du
trotzdem ihn umarmen gerührt
mit etwas von nahender Zärtlichkeit

für immer soll seine Hand zum Abschied winken
er flatternd in seiner zu weit gewordenen Kleidung
es ist das Gefühl daß ich ihn zurücklasse
auf einem Eiland verlassen und windig

German: Fred Schywek
*
always at the bottom of the steep stairs
I’ll hesitate
whether to walk towards him
or rather wait for him

always it will be with me
how he with difficulty
gobbled the moules marinières
had not unlearned the sobbing

even if he mistakes the shoulder
and how he flaunts his love
cannot find a house big enough for it
always his tears will be before my eyes

and how in the evening street
finally cleared of cars
I will bring him home
turn off the motor

between the tram rails taking leave of him
once more hesitating between you and Thou
embrace him notwithstanding moved
with something of almost tenderness

always he will wave me out wobbly and
wavering in his clothes grown too wide
the feeling I leave him behind
on a deserted windy island